این عکس تلخ ترین عکس آموزش فیزیک ایران است که مدتهاست در مورد آن می اندیشم. این عکس پشت بام موسسه ی نشر علوم نوین است. این خانمها همکاران عزیز ما در تهران هستند که در حال اندازه گیری ارتفاع قد یکی از دوستان شان هستند. آزمایش اراتوستن برای اندازه گیری شعاع کره ی زمین بود. ما با اینکه 25 شهر را هماهنگ کردیم تا ارتفاع قد و سایه ی همکاران یا یکی از دانش آموزان را در زنگ تفریح یا استراحت از مناطق مختلف به ما گزارش کنند ، ولی مطلع شدیم که حراست مناطق مزبور به شدت از هر نوع رد و بدل شدن اعداد جلوگیری می کردند و این نوع اندازه گیری را منوط به اخذ مجوز کتبی از وزارتخانه ی آموزش و پرورش و حراست های آنها می دانستند. سوال آنها این بود که این عددها را برای چه کاری تهران می خواهد و چرا باید درازای سایه ی افراد گزارش شود؟ اندازه گیری شعاع کره ی زمین چه منافعی برای معلمهای شهر تهران دارد؟ چرا فقط معلمهای تهران کنجکاوند تا ارتفاع قد و درازای سایه ها را بدانند و معلمهای استان های دیگر نخواسته اند؟ لطف یکی از همکاران عزیزمان بود که از بندر دیر توانست به صورت قاچاقی و مخفی تلفن بزند و ارتفاع قد و درازای سایه ی خودش را راس ساعت خاصی به ما گفت تا توانستیم شعاع کره ی زمین را از تهران تا بندر دیر با تقریب بالایی اندازه گیری کنیم. دقت جواب آن یکی از شیرین ترین اندازه گیری در طول آزمایش های ام تا کنون بوده است.